Rozdział I Przed majestatem wroga

Witam ponownie! Dziękuję za ciepłe komentarze z Waszej strony, bardzo pomagają w dalszym pisaniu :) Cóż, ferie zaczęte już tydzień temu, a ja nawet nie mam czasu żeby posiedzieć i coś ruszyć z tym opowiadaniem ;_; Może ten czas minie. A teraz zapraszam do czytania i pozdrawiam! :D

YoungStahl

     Skrzek, śmiech, dudnienie i nieokreślone dźwięki - to zarejestrowały moje uszy. To nie było najgorsze. Najgorsze było to, że zobaczyłem J e g o. Siedział wśród węży na tronie, który był wykuty w czerwonej skale. Miał dumną, a zarazem piękna twarz. Czarna szata, owijała się wokół ciała z nabożną czcią przylegając do skóry. Nie był umięśniony, a cera przypominała grecki posąg sławnego bohatera. Stalowe zimne oczy wpatrywały się we mnie i w Annę bez cienia współczucia, zwykłej pogardy. Choć powinna ona raczej obrzydzać i skąpić jego postać, to wręcz ją umacniała i ukazywała jak wielką on posiada moc.   

   - Anioły, tak piękne, a zarazem odrażające i wojownicze. - Powiedział głębokim nieludzkim głosem.                    

Tak obezwładniającym i odbierającym wolną wole. – Najpierw trzeba takowego upatrzyć i pochwycić, by wyrwać skrzydła i uwięzić w pół-człowieczej skórze. Biedne istoty, wypełniające każde zadanie... Nawet te najniebezpieczniejsze, które nie zawsze kończą się szczęśliwie. Prawda Algizie?  

     Nie odpowiedziałem, choć czort miał racje. Wypełniałem misję mającą na celu przywrócenia wiary w pewnej kobiecie. Niestety  opętał ją sam Lucyfer i jedyne, co mi pozostało, to jego ciało. Później było tylko piekło.

     Zamilkł zapatrzony w moją twarz. Anna, choć obecna nie dawała o sobie znaku życia. Nawet nie słyszałem jej oddechu, czy serca. Chciałem spojrzeć przez ramię i jakimś drobnym gestem pocieszyć, lecz gdy tylko odwróciłem wzrok, ujrzałem, iż wcześniej piękna kobieca twarz stała się niczym pozbawiona wyrazu maska, z której wyciekała bez ustanku krew. Lucyfer drgnął jakby wybudzony z głębokiego snu.

     - Powiedz mi Algizie, ile jesteś wart? - zapytał tonem zwykłego ludzkiego biznesmena. - Jakie miejsce zajmujesz w hierarchii aniołów?   

     Milczałem walcząc, by głos Lucyfera nie odebrał mi resztki wolnej woli. Czort skinął głową na jednego ze swoich podwładnych, który natychmiast powstał, skłonił się i ruszył w naszym kierunku. Wielka łapa sługi zacisnęła się na moim gardle i jednym szybkim ruchem postawiono mnie na nogi. Demon pozostawił na  szyi czerwony ślad, który natychmiast wyczułem. Skrzywiłem się, gdy kropelka potu spłynęła na ranę powodując nieprzyjemne szczypanie.     

     - Byłem Uzdrowicielem i leczyłem ludzkie dusze, które ty bezcześciłeś! - wykrzyknąłem dumne unosząc brodę. W ciszy czekałem, aż dostanę kolejny policzek. Chciałem, jak skończony idiota, nie ukazywać jak bardzo się boję, co było oczywiście kłamstwem.  Lucyfer począł się śmiać; a nie był to śmiech radosny. Wzbudzał odrazę i wściekłość, którą diabeł żywił się, niczym zwykły pasożyt. Władca Piekła powstał i jednym pstryknięciem palców skazał mnie na śmierć. Ten oto zwykły, jak się okazuje, człowieczy gest znałem od zawsze. Mówiono o tym na ziemi, mówiono o tym w niebie i na pograniczu Dwóch Światów. Zwykły "pstryk" i twoje życie ucieka... Co prawda, gdy człowiek umiera idzie albo do piekła, albo do nieba, potępiony zaś, zostaje całkowicie unicestwiony. Jakby nigdy wcześniej nie istniał

     Anna nie wiedziała, co się dzieje. Z niepokojem patrzyła jak wynoszą mnie z pomieszczenia krępując ręce i nogi. Kobieta zrozumiała wszystko, gdy ja już byłem w połowie drogi do Sali Śmierci. Usłyszałem jej krzyki i nagłą ciszę. Przez nieposłuszeństwo zaczęli ją torturować. Lękałem się, jaki sposób na ból użyli. Pierwszy raz od mojego pobytu w piekle naprawdę się przeraziłem. Idąc przez centrum piekieł obserwowałem ludzi, którzy przez złe uczynki wylądowali w tym właśnie miejscu. Na swoich plecach nosili własne sponiewierane przez los ciała, ponieważ w piekle przyjmowali postać bezcielesnych dusz z mocą dotykania rzeczy materialnych. Łzy pociekły po moich gorących policzkach doprowadzając do ostatecznego załamania. Teraz ciągnęli mnie po ziemi za ramiona i włosy, szydząc i plując w twarz.   

     To koniec – ostatnia straszna myśl rozjarzyła skołowany umysł, gdy ujrzałem, iż jesteśmy już na miejscu.  Paliła się tylko jedna świeca oświetlając twarz demona z blizną. Czyli on był moim katem. Rzucili mnie pod jego stopy, by przed śmiercią mógł do końca upokorzyć i wypuścić z ciała resztki sił. Roześmiał się złowieszczo. Gestem zaprosił dwa demony, które mnie tu przywlekły, do wspólnej zabawy. Kopali, wyrywali włosy, podnosili z ziemi kamienie i rzucali prosto w twarz i tułów. Zakrwawiony, bezsilny obserwowałem swój własny koniec. Demony pazurami wyrywali i obrywali po kawałku niektóre części i tak niekompletnego ciała. Już nie miałem jak się poruszyć. 

     Świeca przygasała i ostatnie, co dano mi zobaczyć to, to jak bliznowaty chwycił wielki kamień            i upuścił go prosto na mnie, co spowodowało nagły koniec. Nie miałem już ciała, a unosiłem się nad ziemią. W milczeniu i trwodze obserwowałem, jak wynoszą dawnego mnie z Sali Śmierci. Co się właściwie wydarzyło? Poniekąd, potępiony miał po swojej śmierci nie istnieć...

     Sunąłem jak duch za swoimi mordercami, by w dogodnym momencie odzyskać ciało, uformować je i ponownie posiąść, aby chronić Annę.